«Խրիմյանը յուր կյանքում շատ անգամ մեծ գումարներ ձեռք ձգեց, բայց նա մնաց միշտ աղքատ, միշտ պարտքերի տակ խրված: Խրիմյանը խիստ անփույթ է դեպի յուր անձնական վայելչությունը, դեպի յուր անձնական բարեկեցությունը. նա յուր վրայ ոչինչ չէր վատնում: Հանդիպած աղքատին Խրիմյանը պատրաստ էր յուր վերջին փարան տալ և ինքը սոված մնալ: Սեփականությունը նրա համար ոչինչ նշանակություն չուներ, երբ նա ծառայում էր ընդհանուրի օգտին: Խրիմյանը չէր ծնված բարձր կոչման համար, որ պատրիարքական աթոռի վրա փթթեցներ յուր կյանքը: Խրիմյանը հոգով բանաստեղծ է, իսկ սրտով՝ առաքյալ: Նա հիշեցնում է մեզ հինգերորդ դարու անձնուրաց աբեղաներին, որք հոգևոր զինվորության ցուպը ձեռքերնին կրած, հուրի և սուրի միջից անցնելով, պտտում էին Հայաստանում, ուսում, գիտություն և կրոնք էին տարածում: Խրիմյանը եռանդոտ, անհանգիստ և անվաստակելի բնավորություններից մինն է, նա սիրում է գործել, ընկնել, կանգնել և միշտ պատերազմել վտանգների մրրկածուփ խռովության հետ…»: